Rolleiflex MX-EVS
Behalve de recent gekregen Yashica-A is ook de Rolleiflex MX-EVS uit 1956 een gerede kandidaat om als 6×6 camera mee te gaan op vakantie dit jaar.
Ik had nog een aantal verlopen Portra 160VC’s liggen en dacht twee dingen tegelijkertijd te doen: testen van de Rolleiflex en testen van de Portra. Nu was het testen van de Rolleiflex niet zo heel hard nodig, dat had Roelof vorige week al uitgebreid gedaan. En met zijn mechanisch/technische vaardigheden hoeft er dan geen twijfel te bestaan of het toestel technisch okay is. Zijn opnames toonden daarnaast een fraai contrast en scherpte. Met de justering bleek ook helemaal niets mis te zijn.
Het toestel bleek ook tijdens mijn test geheel en al okay. De Portra echter niet. Een lelijke groene zweem maakte dat de resultaten alleen geschikt leken voor een zwart/wit omzetting.
Maar tegelijk zorgde de kwaliteit van het Tessar objectief ervoor dat ik minder aanpassingen in Photoshop hoefde te doen dan normaal wanneer ik een foto met een digitale camera bewerk. Buiten de gewenste z/w conversie hoefde eigenlijk alleen witpunt gezet en het contrast te worden aangepast. Scherpte hoefde ik niet aan te passen. Mijn digitale camera voor regulier werk staat zo ingesteld dat de camera zelf géén aanpassingen doet. Aanpassingen doe ik zelf al naar gelang een opname vraagt. En dat zijn er dus meer dan bij de opnames met de Rolleiflex. Dat vind ik voor een camera uit 1956 op zijn minst ‘opvallend’.
De rol Portra die ik schoot leverde een paar opnames op die ik hier graag van commentaar voorzie.
Rolleiflex MX-EVS, Tessar 3,5/75mm, Portra 160vc, Photoshop voor z/w omzetting.
Mooi contrast, goede scherpte, fraaie onscherpte.
Rolleiflex MX-EVS, Tessar 3,5/75mm, Portra 160vc, Photoshop voor z/w omzetting.
Wederom mooi contrast en goeie scherpte.
De keuze tussen mijn Rolleiflex MX-EVS 1956 en mijn Yashica-A uit 1960 als 6×6 camera die meegaat op vakantie is er eentje van een keuze tussen (zelfde tijd?) solex en fiets. De fiets vraagt om steeds zelf te trappen en de Solex doet ook gelukkig nog dingen zelf. Lui als ik ben, ga ik kiezen voor de Solex/Rolleiflex. Het filmtransport en het spannen van de sluiter van de Rolleiflex is zo simpel als het snel een handle draaien. Als die handle is gedraaid, dan is de film één frame verder en de sluiter gespannen. Tot die tijd is de ontspankop geblokkeerd. Bij de Yashica moet je onthouden of je al een opname hebt gemaakt, want de ontspanknop is op geen enkel moment geblokkeerd. Dubbel-opnames liggen op de loer. Filmtransport en het spannen van de sluiter zijn twee afzondelijke handelingen. Je moet een vaste routine aanleren om te voorkomen dat je mis gaat. Hoeft niet bij de Rolleiflex. Komt bij dat ik enthousiast ben over scherpte en contrastomvang van de Yashica, maar achterover val van scherpte en contrastomvang van de Rolleiflex. Die lijkt niet eens echt onder te doen voor mijn digitale werkcamera.
De Rolleiflex gaat mee. Ik moet alleen nog even kijken wat ik voor film meeneem.
Binnenkort meer over analoge fotografie.